Een thema wat de laatste tijd speelt, is het vrij kunnen geven en ontvangen. Ik hoor er meer over, ik las er plotseling veel over, in opstellingen zag ik het vaker terugkomen. Inmiddels weet ik dat plotseling en toeval niet bestaan 🙂 Het thema hing in de lucht, voor mij een teken dat ik daar zelf ook nog eens goed naar mocht kijken. Hoe is dat nu eigenlijk voor mij, hoe ga ik om met geven en ontvangen? Of wel hoe makkelijk kan ik aannemen?
Het was confronterend om te merken hoe makkelijk ik complimenten nog weg wapper. En ook de hulp, die me geboden werd, schoof ik makkelijk aan de kant, want ik moest het toch zelf kunnen. Over aannemen gesproken. Wellicht herken je hier iets in?
Aangeleerd of aangevoeld
In een maatschappij waar ons aangeleerd wordt om te geven, wordt aannemen ons niet makkelijker gemaakt. En ook in het ouderlijk gezin is de balans tussen geven en nemen onbewust nogal eens uit balans. We leren (of voelen aan) dat we eerst moeten geven om iets terug te krijgen. Want voor wat hoort wat! Het geven is daarmee voorwaardelijk, want we geven om iets terug te krijgen. En met dat krijgen verwachten we ook iets terug. Hierbij komt vaak iets om de hoek kijken wat je van je ouders niet kon krijgen, bijvoorbeeld:
- Liefde
- Aandacht
- Aanwezig zijn
- Het gevoel van belangrijk zijn
- Tijd
Teleurstelling en oude pijn
Als je je daar niet bewust van bent, word je telkens teleurgesteld en geraakt in een stuk pijn wat je als kind gevoeld hebt en nog met je meedraagt. Die aandacht, liefde, aanwezigheid, tijd of dat gevoel van belangrijk zijn, is wat je jezelf te geven hebt. Zodat je vrij kan gaan aannemen wat je gegeven wordt. Daarmee breng je je eigen balans van geven en nemen beter in balans. Hoe beter je je voor jezelf zorgt hierin, hoe meer je ook kan gaan zien wat er aan je gegeven wordt.
Vaker ja en dankjewel zeggen
Door de bewustwording op dit thema, koos ik ervoor om vaker ja te zeggen als me iets werd aangeboden, zonder het af te doen of kleiner te maken. En vaker mijn dankbaarheid uit te spreken. Uitdagend en een mooi proces om aan te gaan! Ook om te (h)erkennen wat ik hierin mezelf nog te geven heb. Het aannemen gaat me steeds beter af, waardoor het geven ook vrijer wordt. Een wijs mens zei me dat als je de kleine dingen niet waardeert en kan aannemen, het universum op een gegeven moment ophoudt om je grote dingen te sturen.
Gisteren zag ik samen met mijn lief een groot hart in de wolken. En het enige wat ik hoefde te doen, is vrij ontvangen en een dankjewel uit te spreken. Over een groots teken gesproken!
Hoe is dat voor jou?
Hoe makkelijk kan jij iets aannemen?
Kan jij geven zonder er iets voor terug te verwachten?
Mocht je erachter komen dat dit moeilijk voor je is, ga er eens een tijd bewust mee aan de slag. Het bewust aan jezelf geven is niet altijd makkelijk, zeker niet als je dit niet gewend bent. Kom je er zelf niet aan uit? Ik help je graag, stuur me een bericht voor een kennismaking.
